Na het vorige verhaal hebben we eerst een paar dagen doorgebracht in de ecolodge van La Bastille. Een prachtig en afgelegen natuurgebied, waar een serene rust heerst . We hadden daar best nog wat langer willen blijven. Vervolgens zijn we naar Esteli gegaan, een belangrijke plaats voor de sigarenindustrie in Midden-Amerika, opgezet door (gevluchte) Cubanen, die hun kennis over het produceren van sigaren mee brachten. We hebben een sigarenfabriek bezocht en we mochtenalleszien en overal fotograferen. Volgens onze reisbegeleidster is dat bijzonder, en heel anders dan in Cuba. In de ruimte waar de tabaksbladeren worden gefermenteerd, werden de neuzen en monden heel snel bedekt. Een penetrante amoniakgeur deed een keiharde aanval op onze luchtwegen. Een kattenbak die, ondanks dagelijks gebruik, al maanden niet is schoongemaakt zal zeker niet harder stinken :-) Grappig in Esteli was ook de vuilniswagen die we voorbij zagen rijden, met aan de zijkant het opschrift: "Geesink Delft-Esteli" en met het logo van Delft.

Met Lynda's verjaardag zaten we in Léon. Al bij het ontbijt werd voor haar gezongen en later op de dag werd de verjaardag op de Nicaraguaanse manier gevierd. Eerst kreeg iedereen een bekertje met een klein laagje rum erin, en vervolgens moest Lynda, geblindoekt een met snoep gevulde piñata kapotslaan. De piñata hing aan een touw, maar om hethaar lastiger te maken kon een van de groepsgenoten aan het uiteinde van het touw trekken om de piñata hoger of lager te laten hangen. Eerder op de dag hebben we, onder leiding van een in Nicaragua wonende gids, de zogeheten Revolutietour gedaan. Op plaatsen die van belang zijn voor de geschiedenis van de plaats Léon dan wel Nicaragua, werd gestopt en kregen we uitleg. Op de eerste stopplaats was het een drukte vanjewelste. Het bleek de dag te zijn waarop alle kinderen van Nicaragua speelgoed krijgen van de overheid. Voor de kinderen van het armste land van Midden-Amerika een welkom geschenk. Indrukwekkend was het bezoek aan de gevangenis waar tijdens de het laatste Somoza-regime de politieketegenstanderswerden opgesloten, gemarteld en gedood. Er heerste een bizar wreed regime, totdat de bevolking spontaan in opstand kwam tegen de laatste Somoza-dictator, al snel gesteund door de Sandinisten. De grote man van toen, José Daniel Ortega, is thans president. Hij heeft zijn bevoegdheden zodanig uitgebreid dat hij -aldus de gids- zich ontwikkelt in de richting van een dictator.

In de buurt van Léon wemelt het van de vulkanen, waarvan diversen nog actief zijn. Op een bepaald punt hadden we uitzicht op 15 vulkanen, een bijzonder verschijnsel. Ook op Isla de Ometepe (twee eilanden in het grote zoetwatermeer van Nicaragua) heersen twee grote vulkanen. We hadden een huisje vlakbij het natuurpark met brulapen, die we goed hebben kunnen zien. Het was een kleine groep met onder meer twee moeders met baby's. Gisteren hebben we geluncht in San Juan del Sur, een backpackersplaatsje als het ware uit het hippytijdperk. Heel relaxt. We hadden ieder een sandwich en een schaaltje fruit. Toen een schaaltje bijna leeg was, sprong een haan op tafel en at in no time het schaaltje leeg. We hebben hem maar snel van tafel geduwd, voordat hij ook op onze sandwiches zou aanvallen :-) Gisterenavond meegedaan aan een excursie om zeeschildpadden te spotten, maar helaas zonder resultaat. Het verblijf aan de baai, met daarboven de bijna volle maan en een mooie sterrenhemel, maakte echter veel goed. Ook het lichtgevende plankton was leuk om te zien.

Tot slot nog de vluchtelingen. Niet uit Syrië maar uit Cuba. Veel Cubanen komen via Costa Rica illegaal het land binnen, en daarmee zijn ze in Nicaragua niet blij. Op verschillende plekken zijn we bij checkpoints aangehouden en moesten we onze paspoorten laten zien. Een reisgenoot had op een dag het probleem dat zijn paspoort in zijn reistas zat, welke met de tassen van de andere reisgenoten was vastgebonden op het dak van het busje. Niemand van ons zat erop te wachten dat hij zijn paspoort tevoorschijn moest halen. Hoop gedoe voor niks met veeltijdverlies. Door voor hem te gaan zitten en aan een fototoestel tefrunnikenlukte het tot tweemaal toe om hem door het checkpoint te "smokkelen", ook de keer dat een agent een rondje rondom de bus maakte,vermoedelijkom het aantal inzittenden te tellen. Waarom het hem en zijn collega niet opviel dat het aantal personen en het aantal paspoorten niet met elkaar klopten werd niet duidelijk. Misschien een gebrek aan communicatie maar misschien hadden ze zelf ook geen zin in die poespas.

Morgen vertrekken we naar Granada, een koloniale stad. Daar vieren we ook de kerst, met mensen die we drie weken geleden niet kenden, maar die nu vertrouwd zijn. Onder de tropische omstandigheden zal het in ieder geval een heel ander kerstfeest worden dan we thuis gewend zijn. Maar zeker niet vervelend. Op 26 december vliegen we 's ochtends al om 7 uur naar Houston, en van daaruit naar Amsterdam. We hebben al begrepen dat het in NL met de kerst ook ongewoon warm zal zijn.

We wensen iedereen een prettige kerst.

Groeten van Lynda en Ron